The basic aim of the structure is to ensure decent living conditions for the imprisoned comrades through a process that would take place within the political movement; thereby taking the material dimension of solidarity a step beyond close family, friendly and comrade relationships, as well as to help with the immediate coverage of emergencies (such as court expenses and bails for the persecuted). Yet, the actions of practical solidarity and the building and development of communication bridges and united struggles between those inside prisons and those outside of it, remain as priorities of the people who form and sustain the structure.

In this current circumstance, especially in light of the new facts about the virus spreading and the restrictive measures imposed by the state on this occasion, it is again extremely difficult to secure the resources to support the material needs of the ones within the walls. Perhaps it is more difficult than ever.

The slogan "no one left alone in the hands of the state" is becoming more crucial and tangible these days than ever. We urge you to defend it once again in practice. Factual solidarity will again be our weapon.

About

The Solidarity Fund for imprisoned and persecuted militants was established in 2010 in a circumstance where, on the one hand, a hard capitalist restructuring was carried out under the guise of the “economic crisis” and, on the other hand, the radical movement, having very recent memories from the experience of the social revolt of December ’08, was in full bloom. Under those circumstances, repression became even more intense, resulting in an ever-increasing number of political prisoners. It is precisely in this context that the Solidarity Fund was formed, initially setting out to provide regular and consistent support to those persecuted or imprisoned for their subversive action or for their participation in social struggles. The basic aim of the structure is to ensure decent living conditions for the imprisoned comrades through a process that would take place within the political movement; thereby taking the material dimension of solidarity a step beyond close family, friendly and comrade relationships, as well as to help with the immediate coverage of emergencies (such as court expenses and bails for the persecuted). Yet, the actions of practical solidarity and the building and development of communication bridges and united struggles between those inside prisons and those outside of it, remain as priorities of the people who form and sustain the structure.

From 2010 until today, the Solidarity Fund has been trying to obtain a regular and consistent political, moral and material support for collecting funds, which derives primarily from the conscious participation of each and every one of us, as well as from groups and collectives, that contribute to the continuation of factual solidarity. Continued state repression, however, results in a large number of political prisoners and legal costs, and consequently, in particularly high material needs. At this moment, the Solidarity Fund supports 24 prisoners on a regular monthly basis; Athanassopoulou Konstantina, Valavani Dimitra, Yagtzoglou Konstantinos, Dimitrakis Giannis, Koufontinas Dimitris, Kostaris Iraklis, Michailidis Giannis, Xiros Savvas, Petrakakos Giorgos, Sakkas Kostas, Seisidis Marios, Stathopoulos Vangelis, Christodoulou Spyros and the 11 militants from Turkey and Kurdistan (Harika Kızılkaya, Hazal Seçer, Sinan Oktay Özen, Sinan Çam, Ali Ercan Gökoğlu, Burak Ağarmış, Halil Demir, Hasan Kaya, Anıl Sayar, İsmail Zat, Şadi Naci Özpolat). In many cases we also try to cover -as much as our (financial) capabilities allow-the legal expenses and bails of comrades who are persecuted for their political identity, their actions or even for their family or comrade relationship with imprisoned militants.

During these 10 years of activity, we have turned to comrades and collectives many times, as securing financial resources has always been a difficult process. Solidarity and participation of comrades both from Greece and abroad is the main reason why we have stood by our imprisoned comrades with consistency. In this current circumstance, especially in light of the new facts about the virus spreading and the restrictive measures imposed by the state on this occasion, it is again extremely difficult to secure the resources to support the material needs of the ones within the walls. Perhaps it is more difficult than ever. Unfortunately, this has to be added up to the already difficult times that our comrades are facing within the walls, as well as the prison population as a whole, and this is why we are once again turning to our comrades.

The overcrowding of Greek prisons, with the forced packing of prisoners in cells and wards reminiscent of human hives, the inadequate - and in some cases – non-existent medical care, the refusal to provide self-protection measures (prohibition of medical supply, such as antiseptics), the fact that even the most vulnerable (the elderly or the sick) are still incarcerated, create conditions for a pandemic outburst with significantly higher mortality rates than the ones in the society outside the walls. This may amount to the death penalty for many people in prisons. This concern has prompted a series of prison mobilizations with key demands the decongestion of prisons and the implementation of basic protection measures for the inmates. The starting point of these mobilizations was Korydallos women’s prison and was followed by the prisons in Chania (Crete), Agios Stefanos (Patras) and Larissa, while 856 inmates from all the wings of Korydallos men’s prison signed and published a statement.

Under these particular circumstances, the state and its repressive mechanisms follow a beaten track. While no effective measures are being taken to protect the prison population, they block communication with the outside world by suspending visitations with relatives and lawyers, and take reprisals and retaliatory measures where outbreaks of protest occur: abductions-transfers of comrades / militants in the case of the mobilization in Korydallos women's prison with the abduction of two female prisoners and their transfer to Thiva prison under quarantine (one of which is the political prisoner and member of Revolutionary Struggle, Pola Roupa, and a few days later a violent transfer of Nikos Maziotis took place, who is also a political prisoner and a member of Revolutionary Struggle, to Domokos prison), deprivation of yard time in Chania prison, cops raids, investigations and destruction of cells in Patras prison. At the same time, and while the pandemic is still under way, comrades are facing false indictments, they are being persecuted and imprisoned, reminding us the permanent priorities of the state whose declarations about the decongestion of prisons concern only a small number of prisoners –considering the total population – as the number of prisoners they affect does not exceed the one thousand five hundred.

As Solidarity Fund, at this moment in time, we are announcing our decision to suspend all of our planned public actions for the immediate future, but we are not suspending our solidarity with political prisoners. In this difficult situation that we are experiencing, we are in a difficult position to announce a temporary reduction in the amount of material support for imprisoned comrades in order for us to be able to support them with consistency during the months that follow.

Comrades from Greece and abroad, the Solidarity Fund is currently facing a serious problem concerning the viability and the function of one of its fundamental components, the financial support of imprisoned militants. Due to the objective conditions of the current conjecture, the inability of the fund to secure resources from public actions is going to lead to an economic stalemate during the summer season and the support of political prisoners will be practically impossible. The only way to avoid this is the material / financial support from the wider antagonistic movement around the world. From all the individuals and all the collectives who consider the imprisoned militants to be part of the people who struggle, a struggle that we all engage in -in any way we can- against the barbaric world of authority.

The slogan "no one left alone in the hands of the state" is becoming more crucial and tangible these days than ever. We urge you to defend it once again in practice. Factual solidarity will again be our weapon.

UP UNTIL THE DEMOLITION OF THE LAST PRISON NONE OF US IS FREE

SOLIDARITY WITH POLITICAL PRISONERS

Solidarity Fund for imprisoned and persecuted militants

*The picture on the headline was taken during the intervention that we participated on New Year’s Eve (December 31, 2017) outside Larissa’s prison, "celebrating" near to imprisoned comrades.

---

Βασική στόχευση της δομής αποτελεί η εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους/τις φυλακισμένους/ες συντρόφους/ισσες μέσα από μια κινηματική διαδικασία, η οποία θα πήγαινε την υλική διάσταση της αλληλεγγύης ένα βήμα παραπέρα από τις στενές οικογενειακές, φιλικές, συντροφικές σχέσεις, όπως επίσης και η συνδρομή στην άμεση κάλυψη έκτακτων καταστάσεων (δικαστικά έξοδα και εγγυήσεις διωκόμενων). Από εκεί και πέρα, ανάμεσα στις προτεραιότητες των ανθρώπων που απαρτίζουν τη δομή, παραμένουν οι έμπρακτες κινήσεις αλληλεγγύης, το χτίσιμο γεφυρών επικοινωνίας των μέσα με τους έξω και η ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων εντός και εκτός των τειχών.

Στην παρούσα συνθήκη που διανύουμε, ειδικότερα με βάση τα νέα δεδομένα της εξάπλωσης του ιού και των περιοριστικών μέτρων που επιβάλλει το κράτος με αφορμή αυτό, η εξασφάλιση των πόρων για την υλική στήριξη των εντός των τειχών καθίσταται και πάλι εξαιρετικά δύσκολη. Ίσως πιο δύσκολη από κάθε άλλη φορά.

Το σύνθημα «κανένας και καμία μόνος και μόνη στα χέρια του κράτους» γίνεται τις μέρες αυτές πιο επιτακτικό όσο και χειροπιαστό από ποτέ. Σας καλούμε να το υπερασπιστούμε για ακόμα μια φορά στην πράξη. Η έμπρακτη αλληλεγγύη θα είναι ξανά το όπλο μας.

About

Το Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών/στριών δημιουργήθηκε το 2010 σε μια συγκυρία, όπου από τη μια πλευρά, η σκληρή καπιταλιστική αναδιάρθρωση εφορμούσε με όχημα την οικονομική κρίση, κι από την άλλη, ο ριζοσπαστικός χώρος, με πρόσφατη την εμπειρία της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη του ΄08, βρισκόταν σε μια άνθιση δραστηριοποίησης. Υπό αυτές τις συνθήκες, η καταστολή έγινε ακόμα πιο σφοδρή με αποτέλεσμα τον ολοένα και αυξανόμενο αριθμό πολιτικών κρατούμενων. Σε αυτό, ακριβώς, το πλαίσιο συγκροτήθηκε το ταμείο αλληλεγγύης που ως αρχικό στόχο έθεσε τη συνεπή και σταθερή στήριξη όσων διώκονται ή φυλακίζονται για την ανατρεπτική τους δράση ή για τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες. Βασική στόχευση της δομής αποτελεί η εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους/τις φυλακισμένους/ες συντρόφους/ισσες μέσα από μια κινηματική διαδικασία, η οποία θα πήγαινε την υλική διάσταση της αλληλεγγύης ένα βήμα παραπέρα από τις στενές οικογενειακές, φιλικές, συντροφικές σχέσεις, όπως επίσης και η συνδρομή στην άμεση κάλυψη έκτακτων καταστάσεων (δικαστικά έξοδα και εγγυήσεις διωκόμενων). Από εκεί και πέρα, ανάμεσα στις προτεραιότητες των ανθρώπων που απαρτίζουν τη δομή, παραμένουν οι έμπρακτες κινήσεις αλληλεγγύης, το χτίσιμο γεφυρών επικοινωνίας των μέσα με τους έξω και η ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων εντός και εκτός των τειχών.

Από το 2010 μέχρι σήμερα, το ταμείο προσπαθεί να αποκτήσει μια σταθερή και συνεπή πολιτική, ηθική, υλική στήριξη για τη συγκέντρωση πόρων, οι οποίοι προέρχονται, κατά βάση, από την ατομική συνειδητή συμμετοχή της καθεμιάς και του καθενός μας, καθώς και από ομάδες και συλλογικότητες, συμβάλλοντας στη συνέχιση της έμπρακτης αλληλεγγύης. Η διαρκής κρατική καταστολή, ωστόσο, έχει ως αποτέλεσμα τον μεγάλο αριθμό των πολιτικών κρατουμένων και των δικαστικών εξόδων, και κατ’ επέκταση τις ιδιαίτερα αυξημένες υλικές ανάγκες. Τη δεδομένη χρονική περίοδο το ταμείο στηρίζει σε σταθερή μηνιαία βάση 24 κρατούμενους (Αθανασοπούλου Κωνσταντίνα, Βαλαβάνη Δήμητρα, Γιαγτζόγλου Κωνσταντίνο, Δημητράκη Γιάννη, Κουφοντίνα Δημήτρη, Κωστάρη Ηρακλή, Μιχαηλίδη Γιάννη, Ξηρό Σάββα, Πετρακάκο Γιώργο, Σακκά Κώστα, Σεϊσίδη Μάριο, Σταθόπουλο Βαγγέλη, Χριστοδούλου Σπύρο και τους 11 Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές (Harika Kızılkaya, Hazal Seçer, Sinan Oktay Özen, Sinan Çam, Ali Ercan Gökoğlu, Burak Ağarmış, Halil Demir, Hasan Kaya, Anıl Sayar, İsmail Zat, Şadi Naci Özpolat). Επίσης σε πολλές περιπτώσεις προσπαθούμε στο μέτρο του δυνατού να καλύψουμε δικαστικά έξοδα και εγγυήσεις συντρόφων/ισσών που διώκονται λόγω της πολιτικής τους ταυτότητας, της δράσης τους ή ακόμα και λόγω της συγγενικής/συντροφικής σχέσης που έχουν με φυλακισμένους αγωνιστές/στριες.

Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια που δραστηριοποιούμαστε πολλές φορές έχουμε απευθυνθεί σε συντρόφους/-ισσες, σε στέκια και συλλογικότητες καθώς η εξασφάλιση των οικονομικών πόρων ήταν πάντα μια δύσκολη διαδικασία. Η αλληλεγγύη και η συμμετοχή των συντρόφων και συντροφισσών τόσο από τον ελλαδικό χώρο, όσο και από το εξωτερικό είναι ο κύριος λόγος που με συνέπεια σταθήκαμε δίπλα στους φυλακισμένους μας συντρόφους. Στην παρούσα συνθήκη που διανύουμε, ειδικότερα με βάση τα νέα δεδομένα της εξάπλωσης του ιού και των περιοριστικών μέτρων που επιβάλλει το κράτος με αφορμή αυτό, η εξασφάλιση των πόρων για την υλική στήριξη των εντός των τειχών καθίσταται και πάλι εξαιρετικά δύσκολη. Ίσως πιο δύσκολη από κάθε άλλη φορά. Κάτι που δυστυχώς έρχεται να προστεθεί στις ήδη δύσκολες στιγμές που αντιμετωπίζουν τόσο οι σύντροφοι/ισσες εντός των τειχών, όπως εξάλλου και ο συνολικός πληθυσμός των φυλακών, και αυτός είναι ο λόγος που απευθυνόμαστε ξανά σε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες.

Ο υπερπληθυσμός των ελληνικών φυλακών με τον αναγκαστικό συνωστισμό κρατουμένων σε κελιά και θαλάμους που θυμίζει ανθρώπινες κυψέλες, η ανεπαρκής -και ανά περιπτώσεις- ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η μη παροχή της δυνατότητας αυτοπροστασίας (απαγόρευση προμήθειας ιατροφαρμακευτικού υλικού όπως αντισηπτικά), η διατήρηση του εγκλεισμού ακόμα και για πλέον ευπαθείς ομάδες πληθυσμού (ηλικιωμένα ή ασθενή άτομα) δημιουργούν συνθήκες για το ξέσπασμα μιας πανδημίας με σαφώς μεγαλύτερους δείκτες θνησιμότητας από ότι έξω στην κοινωνία. Κάτι τέτοιο μπορεί να ισοδυναμεί με καταδίκη σε θανατική ποινή για πολλούς ανθρώπους εντός των φυλακών. Μια ανησυχία που έχει προκαλέσει ντόμινο κινητοποιήσεων στις φυλακές με βασικά αιτήματα την αποσυμφόρηση και την τήρηση βασικών μέτρων προστασίας για τους κρατούμενους. Αφετηρία κινητοποιήσεων υπήρξαν οι γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και στη συνέχεια επεκτάθηκαν στις φυλακές Χανίων (Κρήτη), Αγίου Στεφάνου (Πάτρα), Λάρισας ενώ μέσα σε αυτό το διάστημα έχει εκδοθεί και κείμενο με ονομαστικές υπογραφές 856 κρατουμένων από όλες τις πτέρυγες των αντρικών Φυλακών Κορυδαλλού.

Σε αυτήν τη συνθήκη λοιπόν το κράτος και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του συνεχίζουν σε μια συγκεκριμένη πεπατημένη. Ενώ κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν λαμβάνεται για την προστασία του πληθυσμού των φυλακισμένων, διακόπτουν την επαφή τους με τον έξω κόσμο απαγορεύοντας τα επισκεπτήρια συγγενών και δικηγόρων, προβαίνουν σε αντίποινα και σε εκδικητικά μέτρα όπου εκδηλώνονται εστίες διαμαρτυρίας: απαγωγές-μεταγωγές συντρόφων/αγωνιστών στην περίπτωση της κινητοποίησης στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού με την απαγωγή δύο γυναικών κρατουμένων και τη μεταφορά τους στις φυλακές Θήβας σε καθεστώς καραντίνας (μία εξ αυτών η πολιτική κρατούμενη μέλος τους ΕΑ Πόλα Ρούπα, ενώ μερικές μέρες αργότερα έγινε βίαιη μεταγωγή στις φυλακές Δομοκού του επίσης πολιτικού κρατούμενου και μέλος του ΕΑ Νίκου Μαζιώτη), στέρηση προαυλισμού των κρατουμένων στις φυλακές Χανίων, εισβολές μπάτσων, έρευνες και καταστροφές κελιών στις φυλακές Πάτρας. Παράλληλα στήνουν κατηγορητήρια σε συντρόφους/ισσες, συνεχίζοντας τις διώξεις και τις φυλακίσεις αγωνιστών-αγωνιστριών μέσα στη γενική συνθήκη της πανδημίας υπενθυμίζοντας τις μόνιμες προτεραιότητες του κράτους την ίδια στιγμή που οι εξαγγελίες τους για μέτρα αποσυμφόρησης των φυλακών αφορά έναν μικρό -αναλογικά με το συνολικό πληθυσμό- αριθμό κρατουμένων, που δεν υπερβαίνει τους χίλιους πεντακόσιους.

Ως ταμείο, τη δεδομένη χρονική στιγμή, ανακοινώνουμε την απόφασή μας να αναστείλουμε όλες τις προγραμματισμένες δημόσιες δράσεις μας για το άμεσο μέλλον, ωστόσο δεν αναστέλλουμε την αλληλεγγύη μας στους πολιτικούς κρατούμενους. Σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε, ερχόμαστε στη δύσκολη θέση να ανακοινώσουμε την προσωρινή μείωση του ποσού με το οποίο στηρίζουμε υλικά τους έγκλειστους συντρόφους και συντρόφισσες προκειμένου να προσπαθήσουμε να ανταπεξέλθουμε στη στήριξή τους με συνέπεια και το επόμενο διάστημα.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, το Ταμείο Αλληλεγγύης αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή σοβαρό πρόβλημα βιωσιμότητας και λειτουργίας ενός θεμελιώδους κομματιού του που είναι η οικονομική στήριξη των φυλακισμένων αγωνιστριών και αγωνιστών. Η αδυναμία του, λόγω των αντικειμενικών συνθηκών της περιόδου αυτής, να εξασφαλίσει πόρους από τις δημόσιες δράσεις του θα το οδηγήσει τους καλοκαιρινούς μήνες σε πλήρες οικονομικό αδιέξοδο και η στήριξη των πολιτικών κρατουμένων θα είναι πρακτικά αδύνατη. Ο μόνος τρόπος αυτό να αποφευχθεί είναι η υλική/οικονομική στήριξη από όλο τον κόσμο του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Από όλους τους ανθρώπους και όλες τις συλλογικότητες που θεωρούν τους/τις φυλακισμένους/ες αγωνιστές και αγωνίστριες κομμάτι του κόσμου του αγώνα που όλοι και όλες -με κάθε τρόπο που μπορούμε- δίνουμε ενάντια στον βάρβαρο κόσμο της εξουσίας.

Το σύνθημα «κανένας και καμία μόνος και μόνη στα χέρια του κράτους» γίνεται τις μέρες αυτές πιο επιτακτικό όσο και χειροπιαστό από ποτέ. Σας καλούμε να το υπερασπιστούμε για ακόμα μια φορά στην πράξη. Η έμπρακτη αλληλεγγύη θα είναι ξανά το όπλο μας.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ/ΚΑΜΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ/ΕΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ

L’objectif principal du Fonds de solidarité est d’assurer une vie décente aux camarades emprisonnes avec un processus solidaire, qui fournit de soutien outre la famille proche, les amis et les camarades, ainsi qu’une souscription à la couverture immédiate des urgences (frais de justice et garanties des persécutées). Parmi les priorités des personnes qui font part du Fonds, reste les mouvements de solidarité tangibles, la construction «des ponts» de communication entre ceux a l’intérieur et a l’extérieur du carcéral et la croissance des combats sociales à l'intérieur et à l'extérieur des murs.

Dans les conditions actuelles que nous traversons, notamment sur la base des nouvelles données sur la propagation du virus et des mesures restrictives imposées par l'État à cette occasion, c'est extrêmement difficile d'assurer des ressources pour le soutien matériel des personnes à l' intérieur des murs. Peut-être plus difficile que jamais.

Le slogan "personne seul/seule entre les mains de l’Etat" devient de plus en plus impératif et tangible de nos jours. Nous vous convions de le défendre encore une fois dans la pratique. La solidarité pratique va être à nouveau notre arme.

Sur

Le Fonds de solidarité pour les combattants/es emprisonnés et persécutés a été créé en 2010 à un moment où, d'une part, la restructuration capitaliste dure était à l'origine de la crise financière, et d'autre part, l'espace radical, avec son expérience récente de l'explosion sociale en décembre 2008, (avec l'assassinat d'un jeune qui s’appelait Alexandros Grigoropoulos, qui avait 16 ans, par le policier Korkoneas) était en pleine activité. Dans ces circonstances, la répression est devenue encore plus imminente et sévère, résultant un nombre croissant de prisonniers politiques. C’est dans ce contexte que le Fonds de solidarité a été créé, avec l’objectif principal de soutenir ceux qui sont persécutés ou emprisonnes des activités subversives ou leur participation aux luttes sociales. L’objectif principal du Fonds de solidarité est d’assurer une vie décente aux camarades emprisonnes avec un processus solidaire, qui fournit de soutien outre la famille proche, les amis et les camarades, ainsi qu’une souscription à la couverture immédiate des urgences (frais de justice et garanties des persécutées). Parmi les priorités des personnes qui font part du Fonds, reste les mouvements de solidarité tangibles, la construction "des ponts" de communication entre ceux a l’intérieur et a l’extérieur du carcéral et la croissance des combats sociales à l'intérieur et à l'extérieur des murs.

De 2010 jusqu’aujourd'hui, le Fonds de solidarité essaye d'acquérir un soutien politique, moral, matériel stable et cohérent pour la mise en commun des ressources, qui sont essentiel et qui proviennent par la participation individuelle consciente de chacun, ainsi que les groupes solidaires, contribuant à la poursuite de la solidarité pratique. La répression étatique continue, cependant, a pour effet le grand nombre de prisonniers politiques et des coûts de palais de justice, par extension, les coûts notamment besoins matériels accrus. Actuellement, le Fonds de solidarité soutient 24 détenus sur une base mensuelle régulière (Athanassopoulou Konstantina, Valavani Dimitra, Yagtzoglou Konstantinos, Dimitrakis Giannis, Koufontinas Dimitris, Kostaris Iraklis, Michailidis Giannis, Xiros Savvas, Petrakakos Giorgos, Sakkas Kostas, Seisidis Marios, Stathopoulos Vangelis, Christodoulou Spyros et les 11 Turcs et Kurdes combattants(Harika Kızılkaya, Hazal Seçer, Sinan Oktay Özen, Sinan Çam, Ali Ercan Gökoğlu, Burak Ağarmış, Halil Demir, Hasan Kaya, Anıl Sayar, İsmail Zat, Şadi Naci Özpolat). De plus, aux nombreux cas, nous essayons, autant que possible, de couvrir les frais de justice et les garanties juridiques des compagnons qui sont persécutés en raison de leur identité politique, de leur action politique ou même à cause d’une relation familiale ou compagnie avec les combattant/es emprisonnés.

Au cours de ces 10 années d' activité, plusieurs fois, nous nous sommes adressés à des camarades, des lieux de rencontre et des collectifs, car la sécurisation des ressources financiers a toujours été un processus difficile. La solidarité et la participation des camarades de Grèce et de l' étranger est la principale raison pour laquelle nous avons soutenu nos camarades emprisonnés. Dans les conditions actuelles que nous traversons, notamment sur la base des nouvelles données sur la propagation du virus et des mesures restrictives imposées par l'État à cette occasion, c'est extrêmement difficile d'assurer des ressources pour le soutien matériel des personnes à l' intérieur des murs. Peut-être plus difficile que jamais. Malheureusement, cette situation est aggravée par les moments déjà difficiles auxquels les camarades sont confrontés à l'intérieur des murs, ainsi que par la population carcérale totale, et c'est pourquoi nous nous adressons à nouveau à tous nos camarades.

Dans ce cas, l'État et ses mécanismes de répression continuent a appliquer un plan assez connu. Bien qu'aucune mesure de fond ne soit prise pour la protection de la population carcérale, on coupe le contact avec le monde extérieur interdisant les visites d’avocats ou de la famille, et on applique des représailles et mesures de rétorsion où il y a de manifestations ; enlèvements-transferts de camarades/ combattants en cas de mobilisation aux prisons de Korydallos, comme l’enlèvement de deux femmes prisonnières et leur transfert aux prisons de Thèbes en régime de quarantaine (entre les deux se trouve un prisonnière politique qui était membre de lutte révolutionnaire, Pola Roupa, lorsque quelques jours après un transfert violent s’arrivé aux prisons de Domokos, de Nikos Maziotis, aussi prisonnier politique et membre de lutte révolutionnaire), privation de cour de prisonniers aux prisons de La Canée, invasions de flics, fouilles et destructions de cellules dans les prisons de Patras. Au même temps, le gouvernement met en place des actes d'accusation contre les camarades, poursuivent la persécution et l’emprisonnement des combattants cadre du traité général de la pandémie rappelant les priorités permanentes de l'État en même temps que leurs annonces de les mesures de détention concernent un petit - proportionnée à la population totale - nombre de détenus, qui ne dépassant pas de mille cinq cents.

situation dure dans laquelle nous nous trouvons, nous sommes à la position difficile d’annoncer la réduction temporaire du montant avec lequel nous soutenons nos camarades incarcérés, afin d’essayer de faire face à leur soutien de manière cohérente aussi la période suivante.

Camarades en Grèce et à l'étranger, à ce moment le Fonds de solidarité est confronté à un grave problème de durabilité et de fonctionnement d’une partie fondamentale de celui-ci qui est le soutien financier des prisonniers combattants et combattantes. Son incapabilité a rassurer de ressources financières par ses actions publiques, à cause de les conditions objectives dans cette période, conduira a une impasse économique complète dans les mois d’été et le soutien aux prisonniers politiques sera pratiquement impossible. La seule façon d'éviter cela est un soutien matériel / financier du monde entier au mouvement concurrentiel. De toutes les personnes et de tous les collectifs qui considèrent les combattants emprisonnes comme faisant partie du monde de la lutte que nous menons tous- de toutes les manières possibles- contre le monde barbare du pouvoir.

Le slogan "personne seul/seule entre les mains de l’Etat" devient de plus en plus impératif et tangible de nos jours. Nous vous convions de le défendre encore une fois dans la pratique. La solidarité pratique va être à nouveau notre arme.

JUSQU'À LA DESTRUCTION DE LA DERNIÈRE PRISON PERSONNE N’EST LIBRE

SOLIDARITÉ AUX PRISONNIERS/ERES POLITIQUES

* La photo sur le titre a été prise lors de l'intervention à laquelle nous avons participé la veille du Nouvel An (31 décembre 2017)

El objetivo principal de la estructura es garantizar una vida digna para los/las compañeros/as prisioneros/as a través de un proceso cinemático que llevará la dimensión material de la solidaridad a un paso más allá de las relaciones familiares, amistosas y de compañía íntimas, así como la asistencia en la cobertura inmediata de emergencias (costos legales y garantías para los/as perseguidos/as). Aparte de eso, entre las prioridades de las personas que componen la estructura, están los movimientos efectivos de solidaridad, la construcción de puentes de comunicación entre los de adentro y los de afuera, y el desarrollo de luchas sociales dentro y fuera de los muros.

En el actual estado de cosas, especialmente a la luz de los nuevos hechos de propagación del virus y las medidas restrictivas impuestas por el estado a raíz de esta, el aseguramiento de los recursos para el soporte material de los que están dentro de los muros es, otra vez, extremadamente difícil. Quizás más difícil que nunca.

Ahora, el lema "que nadie esté solo y sola en manos del estado" se está volviendo más urgente y tangible que nunca. Os pedimos que lo defendamos una vez más en la práctica. La solidaridad fehaciente volverá a ser nuestra arma.

Sobre

El Fondo de solidaridad para combatientes prisioneros/as y perseguidos/as se creó en 2010 en un momento en que, por un lado, la dura reestructuración capitalista se estaba lanzando guiada por la crisis financiera y, por otro, el espacio radical, con su reciente experiencia de explosión social de diciembre de 2008, estaba en una floración de activación. En estas circunstancias, la represión se hizo aún más severa, lo que resultó en un número creciente de presos políticos. Es precisamente en este contexto cuando se creó el fondo de solidaridad, que estableció como objetivo principal el apoyo coherente y estable de los/las perseguidos/aso prisioneros/as por su acción subversiva o por su participación en las luchas sociales. El objetivo principal de la estructura es garantizar una vida digna para los/las compañeros/as prisioneros/as a través de un proceso cinemático que llevará la dimensión material de la solidaridad a un paso más allá de las relaciones familiares, amistosas y de compañía íntimas, así como la asistencia en la cobertura inmediata de emergencias (costos legales y garantías para los/as perseguidos/as).Aparte de eso, entre las prioridades de las personas que componen la estructura, están los movimientos efectivos de solidaridad, la construcción de puentes de comunicación entre los de adentro y los de afuera, y el desarrollo de luchas sociales dentro y fuera de los muros.

Desde 2010, el fondo ha estado intentando de obtener un apoyo político, moral y material coherente y estable para la recaudación de recursos, que se derivan principalmente de la participación consciente de cada uno/a de nosotros y nosotras, así como de grupos y colectividades, contribuyendo a la continuación de la solidaridad efectiva. Sin embargo, la continua represión estatal tiene como resultado una gran cantidad de prisioneros políticos y costos judiciales, y, en consecuencia, necesidades materiales particularmente altas. En este momento, el fondo apoya sobre una base mensual constante a 24 prisioneros (Athanasopoulou Konstantina, Valavani Dimitra, Giagtzoglou Konstantino, Dimitraki Gianni, Koufontina Dimitri, Kostari Irakli, Michailidi Gianni, Xiro Savva, Petrakako Giorgo, Sakka Kosta, Seisidi Mario, Stathopoulo Vangeli, Christodoulou Spyro y los 11 combatientes turcos y kurdos (Harika Kızılkaya, Hazal Seçer, Sinan Oktay Özen, Sinan Çam, Ali Ercan Gökoğlu, Burak Ağarmış, Halil Demir, Hasan Kaya, Anıl Sayar, İsmail Zat, Şadi Naci Özpolat). En muchos casos, también tratamos de cubrir, tanto como sea posible, las costas y las garantías de los compañeros/as que son perseguidos/as por su identidad política, sus acciones o incluso por su relación de parentesco/compañerismo con combatientes prisioneros/as.

Dentro de estos 10 años que estamos activos nos hemos dirigido muchas veces a compañeros/as, centros sociales (steki) y colectividades, ya que la obtención de recursos financieros siempre ha sido un proceso difícil. La solidaridad y la participación de compañeros y compañeras, tanto del territorio heleno como del extranjero, es la razón principal por la que hemos apoyado consistentemente a nuestros/as compañeros/as prisioneros/as. En el actual estado de cosas, especialmente a la luz de los nuevos hechos de propagación del virus y las medidas restrictivas impuestas por el estado a raíz de esta, el aseguramiento de los recursos para el soporte material de los que están dentro de los muros es, otra vez, extremadamente difícil. Quizás más difícil que nunca. Algo que desafortunadamente se suma a los tiempos ya difíciles que enfrentan tanto los/las compañeros/as dentro de los muros, como la población carcelaria en su conjunto, y es por eso que nos estamos dirigiendo nuevamente a todos los compañeros y compañeras.

La superpoblación de las cárceles griegas con el hacinamiento forzado de prisioneros/asen células y cámaras que recuerdan a células humanas, la atención médica inadecuada, y en algunos casos inexistente, la falta de la oportunidad de autoprotección (la prohibición de abastecimiento de suministros médicos, como antisépticos) y el mantenimiento del encarcelamiento incluso para los grupos de población más vulnerables (personas mayores o enfermas) crean condiciones para el estadillo de una pandemia con tasas de mortalidad significativamente más altas que en la sociedad fuera. Esto puede equivaler a la pena de muerte para muchas personas en las cárceles. Una preocupación que ha desencadenado un dominó de movilizaciones en las cárceles con demandas básicas el desahogo y el cumplimiento de las normas básicas de higiene como medidas de protección para los detenidos. Punto de partida de las movilizaciones fueron las cárceles femeninas de Korydallos y luego se expandieron a las cárceles de Chania (Creta), Agios Stefanos (Patras), Larissa y durante este tiempo se publicó un texto con las firmas nominales de 856 prisioneros de todas las alas de las cárceles masculinas de Korydallos.

En esta condición, por tanto, el estado y sus mecanismos represivos siguen por una vía segura. Aunque no se toma ninguna medida eficaz para proteger a la población de prisioneros; cortan el contacto con el mundo exterior prohibiendo las visitas de familiares y abogados, y toman medidas de represalia: secuestro-transferencia de compañeras combatientes en el caso de movilización en las cárceles de mujeres de Korydallos con el secuestro de dos prisioneras y su traslado a las cárceles de Tebas en régimen de cuarentena (una de ellas la prisionera política y miembro de Epanastatikós Agónas, Pola Rupa, mientras que, unos días más tarde, hubo también un traslado violento a la prisión de Domokosdel prisionero político y también miembro de Epanastatikós Agónas, Nikos Maziotis), la privación del tiempo de patio de los prisioneros en las cárceles de Chania, invasiones policiales, encuestas y destrucciones de celdas en las cárceles de Patras. Al mismo tiempo, están montando acusaciones contra compañeros/as, continuando la persecución y el encarcelamiento de combatientes dentro de la condición general de la pandemia, recordándonos las prioridades permanentes del estado al mismo tiempo que sus anuncios de medidas de descongestión en las cárceles conciernen a una población de pequeña proporción. - número de prisioneros que no excede de mil quinientos.

Como fondo, en este momento estamos anunciando nuestra decisión de suspender todas nuestras acciones públicas planificadas para el futuro inmediato, pero no estamos suspendiendo nuestra solidaridad con los/as prisioneros/as políticos/as. En esta situación dura en la que nos encontramos, estamos en una posición difícil para anunciar la reducción temporal de la financiación con la que apoyamos materialmente a nuestros/as compañeros/as prisioneros/aspara tratar de hacer frente a su apoyo de manera consistente y en el futuro cercano.

Compañeros y compañeras en Grecia y en el extranjero, el Fondo de Solidaridad se enfrenta actualmente a un grave problema de sostenibilidad y funcionamiento de una parte fundamental del mismo, que es el apoyo financiero de los/las combatientes prisioneros/as. Su incapacidad, debido a las condiciones objetivas de este período, para asegurar recursos de sus acciones públicas conducirá a un completo apuro económico en los meses de verano y el apoyo de los/as presos/as políticos/as será prácticamente imposible. La única forma de evitar esto es el apoyo material/financiero de todo el mundo del contra poder más amplio, de todas las personas y todos los colectivos que consideran a los/las combatientes prisioneros/as como parte del mundo de la lucha que damos, en todas las formas posibles, contra el mundo bárbaro del poder.

Ahora, el lema "que nadie esté solo y sola en manos del estado" se está volviendo más urgente y tangible que nunca. Os pedimos que lo defendamos una vez más en la práctica. La solidaridad fehaciente volverá a ser nuestra arma.

HASTA EL DERRIBO DE LA ÚLTIMA CÁRCEL NINGÚN DE NOSOTROS ESTÁ LIBRE/NINGUNA DE NOSOTRAS ESTÁ LIBRE

SOLIDARIDAD A LOS/LAS PRISIONEROS/AS POLÍTICOS/AS

FONDO DE SOLIDARIDAD PARA COMBATIENTES PRISIONEROS/AS Y PERSEGUIDOS/AS

Grundlegendes Ziel der Struktur stellt die Absicherung eines würdevollen Lebens für diegefangenen Genoss_innen durch ein Verfahren der Bewegung dar, das die materielle Dimension derSolidarität einen Schritt über die engen familiären, freundschaftlichen, politischen Beziehungenhinaus bringt, sowie der Beistand zur sofortigen Deckung besonderer Ausgaben (Gerichtskostenund Kaution). Darüber hinaus gehören zu den Prioritäten der Menschen, aus denen die Strukturbesteht, die tatsächlichen Solidaritätsbewegungen, die Bildung von Brücken der Kommunikationderer drinnen mit denen draußen und die Entfachung gesellschaftlicher Kämpfe innerhalb undaußerhalb der Mauern.

In der Situation die wir momentan durchlaufen, speziell aufgrund derneuen Tatsache der Ausbreitung des Virus‘ und der einschränkenden Maßnahmen, die der Staat ausdiesem Anlass implementiert hat, ist die Sicherung der Mittel zur materiellen Unterstützung derer,die innerhalb der Mauern sitzen, nochmal extra schwierig. Vielleicht schwieriger als je zuvor.

Die Parole „Niemand alleine inden Händen des Staates“ wird in diesen Tagen notwendiger und offenkundiger denn je. Wir rufeneuch dazu auf, diese noch einmal in der Praxis zu verteidigen. Die praktische Solidarität wirdwieder einmal unsere Waffe sein.

Der Solidaritätsfonds für Gefangene und verfolgte Kämpfer_innen wurde 2010 gegründet, in einer Situation, in der einerseits die harte kapitalistische Neustrukturierung durch die Finanzkrise angeschoben wurde, und sich andererseits die radikale Bewegung mit den jüngsten Erfahrungen des gesellschaftlichen Ausbruchs im Dezember 2008 in seiner Blüte befand. Unter diesen Umständen war die Unterdrückung nochmal heftiger, mit dem Ergebnis eines immer höheren Anstiegs der Zahl politischer Gefangener. In genau diesem Rahmen fand sich der Solidaritätsfonds zusammen, dessen erstes Ziel die konsequente und kontinuierliche Unterstützung derer war, die wegen ihrer subversiven Aktionen oder ihrer Teilnahme an gesellschaftlichen Kämpfen verfolgt oder inhaftiert werden.

Grundlegendes Ziel der Struktur stellt die Absicherung eines würdevollen Lebens für die gefangenen Genoss_innen durch ein Verfahren der Bewegung dar, das die materielle Dimension der Solidarität einen Schritt über die engen familiären, freundschaftlichen, politischen Beziehungen hinaus bringt, sowie der Beistand zur sofortigen Deckung besonderer Ausgaben (Gerichtskosten und Kaution). Darüber hinaus gehören zu den Prioritäten der Menschen, aus denen die Struktur besteht, die tatsächlichen Solidaritätsbewegungen, die Bildung von Brücken der Kommunikation derer drinnen mit denen draußen und die Entfachung gesellschaftlicher Kämpfe innerhalb und außerhalb der Mauern.

Von 2010 bis heute versucht der Fonds, eine konsequente und kontinuierliche politische, moralische und materielle Unterstützung für die Sammlung von Geldern aufzubauen, die primär herrührt aus der persönlichen, bewussten Teilnahme jeder_s Einzelnen von uns, aber auch aus Gruppen und Kollektiven, indem diese zur Fortsetzung der praktischen Solidarität beitragen. Dennoch resultiert aus der andauernden staatlichen Unterdrückung eine große Anzahl politischer Gefangener und Gerichtskosten, und im weiteren Sinn der gestiegene materielle Bedarf. Momentan unterstützt der Fonds auf monatlicher Basis 24 Gefangene: Athanasopoulou Konstantina, Valavani Dimitra,Jantzoulou Konstantino, Dimitraki Janni, Koufontina Dimitri, Kostari Irakli, Michailidi Janni, XiroSavva, Petrakako Jorgo, Sakka Kosta, Seïsidi Mario, Stathopoulou Vaggeli, Christodoulou Spyro und 11 türkische und kurdische Kämpfer (Harika Kızılkaya, Hazal Seçer, Sinan Oktay Özen, Sinan Çam, Ali Ercan Gökoğlu, Burak Ağarmış, Halil Demir, Hasan Kaya, Anıl Sayar, İsmail Zat, Şadi Naci Özpolat). Außerdem versuchen wir in vielen Fällen im Rahmen der Möglichkeiten Gerichtskosten und Kautionen von Genoss_innen zu decken, die aufgrund ihrer politischen Identität, ihrer Aktionen oder sogar wegen verwandtschaftlicher / politischer Beziehungen verfolgt werden, die sie zu inhaftierten Kämpfer_innen haben.

Innerhalb dieser 10 Jahre in denen wir aktiv sind, haben wir uns an Genoss_innen, Treffpunkte und Kollektive gewandt, weil die Absicherung der finanziellen Mittel immer ein schwieriges Unterfangen darstellte. Die Solidarität und Teilnahme der Genoss_innen sowohl aus Griechenland,als auch aus anderen Ländern, ist der wesentliche Grund, aus dem wir kontinuierlich Seite an Seite mit den Gefangenen stehen. In der Situation die wir momentan durchlaufen, speziell aufgrund der neuen Tatsache der Ausbreitung des Virus‘ und der einschränkenden Maßnahmen, die der Staat aus diesem Anlass implementiert hat, ist die Sicherung der Mittel zur materiellen Unterstützung derer,die innerhalb der Mauern sitzen, nochmal extra schwierig. Vielleicht schwieriger als je zuvor.Etwas, dass leider zu den ohnehin schon schwierigen Momenten, mit denen die Genoss_innen innerhalb der Mauern konfrontiert sind, sowie darüber hinaus auch alle anderen Gefängnisinsassen,hinzukommt. Und das ist der Grund, aus dem wir uns wieder an alle Genoss_innen wenden.

Die Überbelegung der griechischen Gefängnisse mit dem erzwungenen Gedränge der Gefangenen in Zellen und Kammern die an menschliche Bienenkörbe erinnern, die unzulängliche – und in einigen Fällen - nicht vorhandene medizinische Versorgung, die nicht-Gewährung der Möglichkeit zum Selbstschutz (Verbot der Versorgung von medizinischem Material, wie Antiseptika), das Einsperren von besonders gefährdeten Gruppen der Bevölkerung (alten und kranken Menschen)schaffen Bedingungen für den Ausbruch einer Pandemie mit deutlich höheren Sterberaten als die in der Gesellschaft draußen. So etwas kann für viele Menschen innerhalb der Gefängnisse einer Todesstrafe gleich kommen. Eine Beunruhigung die einen Dominoeffekt in den Gefängnissen hervorgerufen hat, mit grundlegenden Forderungen nach Verringerung der Belegung und der Einhaltung grundlegender Schutzmaßnahmen für die Gefangenen. Ausgangspunkt der Mobilisierung waren die inhaftierten Frauen von Korydallos und im weiteren Verlauf wurde sie ausgedehnt auf die Gefängnisse in Chania (Kreta), Agios Stefanos (Patras), Larissa, wobei innerhalb dieses Zeitraums ein Text veröffentlicht wurde, mit der Unterzeichnung 856 Gefangener aus allen Flügeln des Männergefängnisses in Korydallos.

In diesem Zustand also folgen der Staat und seine repressiven Mechanismen einem bekannten Weg.Während überhaupt keine wesentlichen Maßnahmen für den Schutz der Gefängnisinsassen eingeführt werden, unterbrechen sie ihren Kontakt zur Außenwelt, indem sie den Besuch von Verwandten und Änwält_innen verbieten und sichtbare Repressalien und Vergeltungsmaßnahmen in Brennpunkten des Protests einleiten: Entführungen-Verlegungen von Genoss_innen / Kämpfer_innen im Fall der Mobilisierung der gefangenen Frauen von Korydallos mit der Entführung zweier weiblicher Gefangener und ihrer Verlegung in die Gefängnisse von Theben unter Quarantäne (eine der beiden ist die politische Gefangene Pola Roupa, Mitglied des Revolutionären Kampfs, während einige Tage später eine gewaltsame Verlegung in den Gefängnissen von Domokos des ebenfalls politischen Gefangenen und RK-Mitglieds Nikos Maziotis), Entzug des Hofgangs der Gefangenen in den Gefängnissen von Chania, die Invasion von Bullen, Durchsuchungen und Beschädigung von Zellen in den Gefängnissen von Patras. Parallel dazu erstellen sie Anklageschriften gegen Genoss_innen, die Verfolgungen und Verhaftungen von Kämpfenden weiterführend, mitten unter den allgemeinen Umständen einer Pandemie, an die fortdauernden Prioritäten des Staates erinnernd,im gleichen Moment, in dem ihre Bekanntmachungen zu Maßnahmen der Entzerrung der Belegung von Gefängnissen eine kleine – in Bezug zur Gesamtzahl – Zahl Gefangener betrifft, nicht mehr als 1500.

Als Fonds, zum bestehenden Zeitpunkt, geben wir unsere Entscheidung bekannt, alle unsere geplanten öffentlichen Aktionen für die nahe Zukunft einzustellen, hingegen aber nicht unsere Solidarität gegenüber den politischen Gefangenen. In dieser schwierigen Situation, die wir durchleben, kommen wir in die schwierige Lage, die vorläufige Verringerung der Mittel, mit denen wir materiell die eingesperrten Genoss_innen unterstützen, bekannt zu geben, diesbezüglich aber versuchend, ihre konsequente Unterstützung auch im kommenden Zeitraum irgendwie aufrechtzuerhalten.

Genossinnen und Genossen, in Griechenland und im Ausland, der Solidaritätsfonds ist in diesem Moment mit einem ernsthaften existenziellen Problem konfrontiert und mit dem Problem der grundsätzlichen Arbeitsfähigkeit eines seiner Felder, der finanziellen Unterstützung der gefangenen Kämpfer_innen. Seine Unfähigkeit aufgrund der gegenwärtigen Bedingungen dieser Zeit, die Mittel durch seine öffentlichen Aktionen zu sichern, werden in den Sommermonaten in eine unauswegsame finanzielle Lage führen und die Unterstützung der politischen Gefangenen praktisch unmöglich machen. Die einzige Weise, das zu vermeiden, ist die materielle / finanzielle Unterstützung durch die breite widerständige Bewegung. Durch alle Menschen und alle Kollektive,die die gefangenen Kämpfer_innen als Teil der Welt des Kampfes begreifen, den wir alle – so, wie wir können – gegen die barbarische Welt der Herrschenden führen. Die Parole „Niemand alleine in den Händen des Staates“ wird in diesen Tagen notwendiger und offenkundiger denn je. Wir rufen euch dazu auf, diese noch einmal in der Praxis zu verteidigen. Die praktische Solidarität wird wieder einmal unsere Waffe sein.