*ΔΕΝ ΜΑΣΑΜΕ!

Είμαστε μια ομάδα συντρόφων που συμμετέχουμε σε ομάδες γύρω από την κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ. Οργανώνουμε ένα ταμείο αλληλοβοήθειας για τις επείγουσες οδοντιατρικές ανάγκες της συντρόφισσας Κ.

Η διάλυση του συστήματος υγείας (όχι ότι ποτέ παρείχε σοβαρή οδοντιατρική κάλυψη) μας σπρώχνει όλα στην επισφάλεια -ο αγώνας μας για υγειονομική κάλυψη πηγαίνει χέρι χέρι με την αλληλεγγύη στα συντρόφια μας.

Το αναγκαίο ποσό είναι 3.500 ευρώ. Μέχρι να βρούμε τρόπους να μας χωράει όλες το σύστημα υγείας, στηρίζουμε η μία την άλλη. Μαζεύουμε χρήματα για να καλυφθούν οι ανάγκες της Κ.

Απέναντι στην Ελλάδα του διαλυμένου ΕΣΥ...

Όπως όλα γνωρίζουμε πολύ καλά, η κατάρρευση του ΕΣΥ είναι μια πραγματικότητα. Από την περίοδο του covid που διαφάνηκαν ξεκάθαρα οι ελλείψεις, μέχρι και σήμερα, τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν όλο και χειρότερα καθώς ενώ υποτίθεται πως έχουμε δημόσιο σύστημα υγείας, αυτό όλο και επιχειρηματικοποιείται (βλ. συμπράξεις με ιδιωτικές εταιρείες, απογευματινά χειρουργεία επί πληρωμή, αδυναμία εύρεσης ραντεβού). Συγκεκριμένα, για τον οδοντιατρικό τομέα, είναι τόσο υποστελεχωμένος που στην ουσία είναι ανύπαρκτος. Οι ελάχιστες δημόσιες παροχές που υπάρχουν στα νοσοκομεία είναι τρομερά υποστελεχωμένες και με έλλειψη πόρων, που πρακτικά είναι αδύνατον να βρεθεί ραντεβού. Παράλληλα, η οδοντιατρική περίθαλψη δεν καλύπτεται από ταμεία, τόσο δημόσια όσο και ιδιωτικά.

Συνεπώς, η μη κάλυψη αυτής της τόσο αναγκαίας περίθαλψης από οποιαδήποτε ασφάλεια, οδηγεί σε αποκλεισμούς ατόμων από το σύστημα υγείας, τα οποία δεν έχουν τα οικονομικά μέσα να την υποστηρίξουν - καθώς, να προσθέσουμε σε αυτό το σημείο, πως είναι και εξαιρετικά δαπανηρή. Κοινωνικές ομάδες όπως μεταναστά, φοιτητά, επισφαλώς εργαζόμενα, συνταξιούχοι, μέλη φτωχών οικογενειών, είτε αδυνατούν να καλύψουν τα έξοδά τους, είτε χρειάζεται να δουλεύουν ατελείωτες ώρες και να στερούνται βασικά αγαθά, ώστε να μπορέσουν να πληρώσουν τα χρήματα που απαιτούνται για την οδοντιατρική περίθαλψη. Όλα αυτά, δημιουργούν ένα δυστοπικό τοπίο, το οποίο όμως αποτελεί καθημερινότητα για πολλά από εμάς.

...και της εργασιακής επισφάλειας...

Μέσα σε αυτή τη γενικευμένη συνθήκη, η συντρόφισσα Κ., επισφαλώς εργαζόμενη και με περιορισμένες επιλογές για ποιοτικές παροχές περίθαλψης, βρέθηκε αντιμέτωπη με διάφορα προβλήματα υγείας, έχοντας υποστεί σοβαρές οδοντιατρικές ζημιές από "οικονομικούς" οδοντιάτρους, σε συνδυασμό με τη διάγνωση άλλων σοβαρών ζητημάτων υγείας (οστεοπόρωση σε μικρή ηλικία) που την περιόρισαν σωματικά, με αποτέλεσμα να σταματήσει να εργάζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η αποκατάσταση της υγείας της έχει παγώσει τα τελευταία δύο χρόνια, αφ’ ενός λόγω μη δυνατότητάς της να ανταπεξέλθει στα υπέρογκα ποσά που κοστίζουν οι οδοντιατρικές εργασίες και αφ’ ετέρου εξαιτίας των ατελείωτων επισκέψεων σε νέους γιατρούς, σε συνδυασμό με ποικίλες κοστοβόρες εξετάσεις για να διαγνωστούν τα σκελετικά προβλήματα. Μπορεί η οδοντιατρική περίθαλψη να μην στηριζότανε ποτέ από την ασφάλειά μας, όμως η κάλυψη ιατρικών εξόδων ή με άλλους τρόπους στήριξη των κοντινών μας τίθεται όλο και περισσότερο ως ζητούμενο στις κοινότητές μας. Μπορεί να μην βρισκόμαστε το καθένα μας στην ίδια επισφαλή συνθήκη, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια συνειδητοποιούμε ότι βουτάμε όλο και περισσότερο στην επισφάλεια. Όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο καθώς τελειώνουν όσες καβάτζες ή κουμάντα μπορεί να είχε κάνει το καθένα μας, αλλά συλλογικά ως προϊόν την τωρινής κρισιακής συγκυρίας.

...στεκόμαστε μαζί

Πλέον, δεν βρισκόμαστε στην υποχώρηση του κοινωνικού κράτους, αλλά στην κρίση του νεοφιλελεύθερα αναδιαρθρωμένου κράτους. Είμαστε ένα βήμα παραπέρα στον αποκλεισμό μας από παροχές υγείας, εκπαίδευσης, μετακίνησης, κλπ. Βιώνουμε την κατάρρευση των υποδομών οι οποίες είναι απαραίτητες για την ασφάλεια και την ποιότητα της ζωής μας, ενώ η ατομικοποίηση της ευθύνης και η υποτίμηση της ζωής, είναι η μόνη επιλογή που μας παρέχεται. Ο ρόλος του κράτους, ως ρυθμιστή της καπιταλιστικής σχέσης, είναι η πάση θυσία διασφάλιση της κερδοφορίας των αφεντικών, η όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και η απαραίτητη πειθάρχηση και καταστολή όλων μας. Δεν διατίθεται να αναλάβει το κόστος για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που φέρνουν οι απανωτές καπιταλιστικές κρίσεις, αντίθετα καλούμαστε κάθε φορά το καθένα να βρει τους τρόπους να επιβιώσει, να φροντίσει το διπλανό του και πολλές φορές να βρει μπροστά του και την καταστολή.

Απέναντι στη συνολική απόσυρση του κράτους, βλέπουμε σε στιγμές κρίσεις αυθόρμητα δίκτυα αλληλοβοήθειας ή προηγούμενες αυτοοργανωμένες δομές κοινωνικής αναπαραγωγής να αναδύονται και να λειτουργούν ανταγωνιστικά. Σημασία έχει να δούμε πώς μπορούμε, με συλλογικούς όρους, να χτίσουμε κοινότητες και ευρύτερα κοινωνικά δίκτυα. Πώς μπορούμε να αναμετρηθούμε με τη φροντίδα και την αλληλεγγύη στις κοινότητές μας και να οραματιστούμε μια ζώη πέρα από τον ορίζοντα του κράτους και του κεφαλαίου;

Μέχρι να βρούμε τρόπους να μας χωράει όλες το σύστημα υγείας, στηρίζουμε η μία την άλλη.

We are a group of comrades in Thessaloniki, Greece, participating in a number of groups around the YFANET squat, and we are organizing a mutual aid fund for the dental needs of our comrade, K.

The dismantling of Greece's insurance/healthcare systems is pushing all of us into precarity, and our struggle for health coverage is paired with class solidarity for our comrades' immediate needs.

K. is in need of 3.500 euros by November 2025, an amount that is inaccessible to a precarious worker in Greece. The full text of our call is attached below.

Faced with Greece’s collapsing public health system...

As we all know very well, the collapse of the National Healthcare System is a reality. Since the period of COVID-19, when the shortcomings became apparent, until today, things seem to be getting worse and worse. While we are supposed to have a public healthcare system, it is becoming increasingly capitalized (see partnerships with private companies, afternoon surgeries for a fee, inability to get an appointment). Specifically, the dental sector is so understaffed that it is essentially non-existent. The few public services that do exist in hospitals are severely understaffed and underfunded, making it practically impossible to get an appointment. At the same time, dental care is not covered by either public or private insurance.

Consequently, the lack of coverage for this essential care by any insurance scheme leads to the exclusion of people from the healthcare system who cannot afford it – and, we should add here, it is also extremely expensive. Social groups such as immigrants, students, precarious workers, pensioners, and members of poor families are either unable to cover their expenses or need to work endless hours and go without basic necessities in order to pay for dental care. All of this creates a dystopian landscape, which is the reality for many of us.

...and widespread job insecurity...

In this general situation, our comrade K., a precarious worker with limited options for quality healthcare, found herself facing various health problems, having suffered serious dental damage from "cheap" dentists, combined with the diagnosis of other serious health issues (osteoporosis at a young age) that limited her physically, resulting in her having to stop working for a long period of time. Her recovery has stalled over the last two years, partly because she can't afford the huge dental bills and partly because of endless visits to new doctors, combined with various costly tests to diagnose her skeletal problems. Dental care may never have been covered by our insurance, but covering medical expenses or supporting the ones close to us in other ways is increasingly becoming a necessity in our communities. We may not all find ourselves in the same precarious situation, but as the years go by, we realize that we are sinking deeper and deeper into precarity. Not only on a personal level, as whatever savings or reserves we may have had are running out, but also collectively, as a result of the current crisis.

...we stand together

We are no longer witnessing the decline of the welfare state, but the crisis of the neoliberal restructured state. We are one step closer to being excluded from healthcare, education, transport benefits etc. We are experiencing the collapse of the infrastructure that is essential to our security and quality of life, while the individualization of responsibility and the devaluation of life are the only options available to us. The role of the state, as regulator of capitalist relations, is to ensure the profitability of the bosses at all costs, to exacerbate social inequalities and to enforce the necessary discipline and repression of all of us. It is not willing to bear the cost of addressing the challenges posed by successive capitalist crises. Instead, we are called upon each time to find ways to survive, to take care of our neighbors, and often to face repression.

In the face of the total withdrawal of the state, we see spontaneous networks of mutual aid or previously self-organized structures of social reproduction emerging and functioning competitively in moments of crisis. It is important to see how we can, collectively, produce competitive structures for our communities and, by extension, for broader social networks. How can we measure ourselves against care and solidarity in our communities and envision a life beyond the horizon of the state and capital?

Until we find ways to all fit in the healthcare system, we support each other.

*to have strength or power